Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Slijk]

SLIJK, z.n., o., des slijks, of van het slijk; zonder meerv. Ook wel slik. In het hoogd. schlick en schlich. Natte aarde, modder, slib: als van den hemel valt de sneeuw en smelt in 't slijk. Hooft. Hoe snel een oogenblik veel jaeren smoort in 't slik. Vond. O! hoe zijn ze nu gelijck 't ongeacht gebakken slijk. D. Deck. Want hun eernaam valt in 't slijk. Vollenh. Gij treed z' in 't slijk, die uwen wil weerstreeven. L.D.S.P. Met de gewasschene zeuge tot de wenteling in het slijk wederkeeren is, in de Bijbelv. figuurlijk, zich tot reeds verlatene zonden terug begeven. Bijzonderlijk, wordt slijk wegens veenaarde gebezigd: er zit weinig slijk in dat land. Geld als slijk hebben beteekent

[p. 471]

veel geld hebben, en wel zoo veel, dat men het niet meer behoeft te achten, dan slijk op de straat. Van hier slijkachtig, slijken, slijkerig, slijkig, enz. Zamenstell.: slijkdorp, in Gelderland, waar de wegen, des winters, met slijk bedekt zijn - slijckhose, en slijckkladde, bij Kil. slijkkuil, slijkland, veenland, slijkput, slijkschulp, slijkslek, slijkspat, slijkspoor, eigenlijk, een ijzer, dat men onder de voeten bindt, om door het slijk minder beklad te worden; oneigenlijk, een beslijkte voet: komt gij met zulke slijksporen binnen? enz. aanslijken, beslijken, verslijken, enz.