Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Schuur]

SCHUUR, z.n., vr., der, of van de schuur; meerv.

[p. 429]

schuren. Verkleinw. schuurtje. Een gebouw, dat tot berging van hooi, hout, koren, turf, en meer andere dingen strekt: nu bint de schoof, la op, en voer het naer de schuur. Vond. Maer de tarwe brenght te samen in mijne schuere. Bijbelv. Van hier schuren, in de schuur brengen. Zamenstell.: schuurdeur, enz. Hooischuur, houtschuur, korenschuur, turfschuur, enz.

Schuur, Kil. schuere, vries. schoarre, hoogd. scheuer, bij Ottfr. shiura, Tatian. skiura, neders. schur.