SCHROBBEN, bedr. w., gelijkvl. Ik schrobde, heb geschrobd. Een klanknabootsend woord, dat wegens eene ruwe afborsteling van eenen pot, eenen vloer, eene straat, met daartoe geschikte werktuigen, gebezigd wordt: hebt gij de straat haast geschrobd? En wegens een ruw krabben van iemands lijf: hoe schrobt gij u zoo? Van hier geschrob, het schrobben, als z.n. gebruikt, schrobber, schrobbing, schrobster enz. Za-
[pagina 399]
[p. 399]
menstell.: aanschrobben, afschrobben, doorschrobben, inschrobben, opschrobben, overschrobben, enz.; - schrobnet, een vischnet, waarmede men langs den grond schrobt, of 't welk men over den grond haalt, om visschen te vangen, enz.
Schrobben, neders. schrubben, eng. scrub, zweed. skrubba, is van eenen noordelijken oorsprong.
Auteursrechtvrij