Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Schrijden]

SCHRIJDEN, onz. w., ongelijkvl. Ik schreed, heb geschreden. De beenen vaneen zetten. Bij Kil. ook schaatsrijden. In het gebruik, bijzonderlijk, de beenen in eene schrijdelingsche rigting vaneen zetten: over eene bank schrijden. Ten aanzien van zoodanig een vaneen zet-

[p. 388]

ten der beenen, als er bij het gaan plaats heeft, bedient men zich daarentegen van treden; schoon schrijden weleer ook voor gaan, treden gebezigd werd: ik schrije in uwe schreden. Bredero. De deur, waardoor men binnen schrijt. Hooft. Buiten 't spoor van zijn gesprek schrijden. J. de Deck. Zoo komt hiervan ook schrijde, schrede en scherde, met de woorden, die daarvan afgeleid worden, en de zamenstell.: overschrijden.

Schrijden, Kil. ook scherden, hoogd. schreiten, oudd. schraiten, neders. schriden, angels. scrithan, zweed. skrida, lat. gradi, is een en hetzelfde woord met treden, zie schrede.