Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Schimpen]

SCHIMPEN, onz. w., gelijkvl. Ik schimpte, heb geschimpt. Eigenlijk schertsen, of wel door spotachtige bewegingen en bewoordingen voor den gek houden: met iemand schimpen. Doch in dezen zin is het reeds

[p. 348]

verouderd. Wijders, bespotten, honen, met honende woorden beleedigen; maar in deze beteekenis zegt men doorgaans op iemand schimpen. Zij doet niets, dan schimpen en schieten. Van hier schimper, schimping, schimpster. Zamenstell: beschimpen.

Hoogd. schimpfen, neders. schimpen, zweed. skämma, bij Tatian. schimphan.