Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Scheet]

SCHEET, z.n., m., des scheets, of van den scheet; meerv. scheten. Van schijten. Een wind, door het achterste ontlast: eenen scheet laten. Hij is geen' scheet (niets) waardig. Zamenstell: vlooscheet, enz.