Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Schateren]

SCHATEREN, onz. w., gelijkvl. Ik schaterde, heb geschaterd. Klanknabootsend woord. Weergalmen: Zij riep hem klagende en weenende, en hare stem schaterde door het bosch. Zulk een weergalmend geluid

[p. 310]

voortbrengen: hij schaterde van 't lagchen. Van hier schatering.