Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Sardijn]

SARDIJN, z.n., vr., der of van de sardijn; meerv. sardijnen. Eene soort van kleine haringen, die in groo-

[p. 283]

te menigte in de middellandsche zee nabij Sardinie gevangen wordt, en van daar dezen naam ontleent. Ook vangt men hem in de noordzee, en gerookt zijnde verkrijgt hij den naam van sprot.

Het woord sardijn is het naar ons taaleigen veranderde fr. sardine; ook in het hoogd. sardine, maar meer sardelle, van het ital. sardella.