Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Runen]

RUNEN, veroud. onz. w., bij Kil. anders ruunen, ruenen, roenen, ruijnen. Mompelen, fluisteren. In het angels. runian, hoogd. raunen, van waar einraunen, neders. einrunen, ingeven, inblazen. Van hier runer, oorblazer: verraders, smekers, ende oer-

[p. 263]

stekers, ruuners ende plumestrekers. M. Stok. Du en sultste niet heeten een runer (in de Staten overzetting oorblazer.) Bijb. 1477.