Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Robijn]

ROBIJN, z.n., m., des robijns, of van den robijn; meerv. robijnen. Verkleinw. robijntje. Een edel gesteente van eene roode kleur, 't welk in hardheid en zeldzaamheid het naaste aan den diamant komt, en daarom door sommigen ook de roode diamant genoemd wordt: zoo vat metael den edelsten robijn. Vond.

Indien dat iemand u verkocht, o Alfazijn,
Een groenen esmarand, of brandenden robijn.

H. de Gr.

In dit geslacht bezigt men robijn steeds, als daardoor

[p. 216]

een bepaald edel gesteente aangeduid wordt; maar als men het oog op de stof heeft, waaruit een juwelier zulk een gesteente vormt, plaatst men robijn in het onzijdige geslacht, even als diamant, doek, enz.: 't Robijn der lippen deed hem branden. D. Deck. 't Mals robijn der lippen. Dezelfde. Oulings beteekende robijn ook een' zak: Ende quam gaende mit sinen robine. Lodew. van Velth. Men bezigt ook rubijn, fr. rubin, van het lat. rubinus, van rufus, rood.