[Piek]
PIEK, (bij Kil. pijcke, bij Vond. pijck,) z.n., vr., der, of van de piek, meerv. pieken. Verkleinw. piekje. Een spies, of lans, waarmede de voetknechten, weleer, in den krijg gewapend waren: de ruiterij drong sterk op de pieken in. 't Is, prinzen! lust, die u de pieck doet vellen. D. Deck. Wanneer dit wapentuig van geenen langen, maar van eenen korten, steel verzien was, noemde men het eene halve piek. Voorts geeft men den naam van piek ook aan eene lange streep, die door eenig geschrijf getrokken wordt: daar zal ik maar eene piek doorhalen. En zijne piek schuren is wegloopen, in eene gemeenzame spreekmanier, welke ons eenen voetknecht voorstelt, die, terwijl hij vliedt, zijne piek met de punt achterwaart houdt, en daarmede gedurig aan het zand van den weg raakt. Van hier pijckier, pijckenier, pijckenaar, bij Kil., en het gewone piekenier. Zamenstell. piekdrager, piekstok, enz. Zie pik.
Piek, hoogd. pieke, zweed. pick, neders. peek, eng. pike, fr. pique, ital. picca, is verwant aan het eng. peak, eene punt, zweed. pigg, lat. spiculum, en het gr. werkw. πεικειν, pikken, enz.
Auteursrechtvrij