Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Oplangen]

OPLANGEN, bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. op en langen: ik langde op, heb opgelangd. Naar boven langen, in de hoogte toereiken: lang mij dat pak

[p. 730]

eens op. Van hier oplanger. Oplangers zijn zekere planken, welke bij 't laden van een schip gebruikt worden.