Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Opbulderen]

OPBULDEREN (opbalderen, opbolderen bij Kil.), onz. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. op en bulderen:

[p. 693]

ik bulderde op, heb opgebulderd. Weder aanvangen te bulderen, intonare bij Kil. Als de winden opbulderen. De Deck.