Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Onverschillig]

ONVERSCHILLIG, bijv. n. en bijw., onverschilliger,

[p. 629]

onverschilligst. Vrij: eene onverschillige keus. Die zich aan niets kreunt: een onverschillig mensch. Even eens: het is mij onverschillig. Van on en verschillig. Van hier: onverschilligheid, onverschilliglijk. Bij Hoogstr. vindt men ook onverschillend. Onverschelig is niet na te volgen. Zie ig.