Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Onvermogen]

ONVERMOGEN, z.n., o., des onvermogens, of van

[p. 628]

het onvermogen; zonder meerv. Gebrek aan vermogen, dat is krachten van allerlei aard:

'k Verzwijg ook dus, uit onvermogen,

De gaven uwer schoone ziel. Poot.

Bij J. Cats komt het bijvoeg. voor: onvermeuge menschen. Van on en vermogen. Van het werkw. vermogen is het deelw. vermogend; en hiervan heeft men, onvermogend, onvermogendheid, dat bij Poot voorkomt, gemaakt, schoon niet vermogend beter is.