Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontzijgen]

ONTZIJGEN, onz. w., ongelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en zijgen: ik ontzeeg, ben ontzegen. Door nederzijgen ontvallen, wegwijken: de waapenen wilden hun ontzijgen. Hooft. De schilt ontzeegh. Vond. Gelijck het zeewater met een vallende ebbe het strand ont-

[p. 617]

zijght. Vond. Oneig.: laet hun het hart door schrick en vreeze ontzijgen. De Deck. 't Hart der helden ontzeegh. Vond. Van hier: ontzijging, bij Halma.