Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontvruchten]

ONTVRUCHTEN (zich) wederk. veroud. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en vruchten: ik ontvruchtte mij, heb mij ontvrucht. In vrees geraken; van het oude vrucht, vrees, waarvan nog godsvrucht. Men vindt dit woord, met eenen tweeden naamval, ge-

[p. 602]

bezigd. Zoo lees ik bij J. van der Beke: Aernout ontfruchte hem des Greven moegentheit.