[Ontregten]
ONTREGTEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en regten: ik ontregtte, heb ontregt. Dit woord, het welk ik bij niemand der Ouden gevonden heb, vind ik, in de vertaling van de keuren van Hunzingoland: jeftha undriuchte mit twelef ethum, ofte ontrechte (het) met twaalf eeden. Het schijnt daar de beteekenis te hebben van zich er af te maken, den klem des regts te ontbinden.
Auteursrechtvrij