[Ontplooijen]
ONTPLOOIJEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en plooijen: ik ontplooide, heb ontplooid. Losplooijen: om de huijken te ontploijen. De Brune. Het kleet, dat hier ontplooit, en elders opgevouwen, de lijkbus dekt. G. Bidloo.
Auteursrechtvrij