ONTMUITEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en muiten, dat is in eene muit, eene vogelkevie, opsluiten: ik ontmuitte, heb ontmuit. Uit eene muit laten, uit eene kevie los laten. Bij J. v. Heemskerck komt het oneig. voor: 'k voorsie de Rhijn ontboeijt, 'k voorsie de Maes ontmuijt.
Auteursrechtvrij