[Ontloopen]
ONTLOOPEN, ons w., ongelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en loopen: ik ontliep, ben ontloopen. Door de vlugt ontkomen, wegloopen: de dief ontliep den geregtsdienaren. Een gevaar ontloopen. Indien hij 't juk ontloope. Vond. Zijnen meester te vroeg ontloopen.
'k Zie dorens, naeu t' ontloopen,
Aen Hermes vrederoê. Poot.
Ontvloeijen: terwijl hun schuim en bloet ontloopt. Vond. Oneig.: uwe jaren ontloopen den mijnen niet veel; ook: wij ontloopen elkander niet veel. Van hier: ontlooping.
Auteursrechtvrij