Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontkrachten]

ONTKRACHTEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en krachten, dat buiten zamenstell. niet voorkomt: ik ontkrachtte, heb ontkracht. Van kracht berooven, krachteloos maken, afschaffen, vernietigen: Het vee bied ontkrachten (zwakken) wederstand. G. Bidloo.

[p. 547]

Van hier: ontkrachting, waarvan het zamengestelde bij Hooft: ontkragtingbrief (renversaalbrief). Bij denzelven vindt men ook ontkrachtigen.