Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Onnaburig]

ONNABURIG, bijv. n. en bijw., onnaburiger, onnaburigst. Die geene genegenheid en liefde jegens zijne na-

[p. 495]

buren bewijst: dus onnabuurig is de huijsman. P. Scriverius. Van on en naburig.