Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Onmin]

ONMIN, z.n., vr., der, of van de onmin; zonder meerv. Verdeeldheid: in onmin leven. Zij raakten in

[p. 494]

onmin. Tot onmin noit te praemen. Poot. Hiervoor zegt M. St. ommin: dat men den Vlaminc dese omminne dede. Bij J. de Brune vindt men een werkw. onminnen: onmint u zelven, wilje wel bemint zijn. Van on en min. Van hier: onminnelijk, onvriendelijk, onminzaam.