Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Onmededoogend]

ONMEDEDOOGEND, bijv. n. en bijw., onmededoogender, onmededoogendst. Die geen mededoogen heeft Van on en mededoogend. Van hier; onmededoogendheid. -

[p. 493]

Onmededoogzaam, die niet gewoon is mededoogen te oefenen; onmededoogzaamheid. Voor het eerste zegt men ook onmedelijdend.