[Onduchtig]
ONDUCHTIG, bijv. n. en bijw., onduchtiger, onduchtigst. Niet duchtig: bij gebreeke van welke zulke verschenkingen ondugtig waren. Idsinga. (Selwerder Landr.) Van on en duchtig. Misschien spelt men beter dugtig, ondugtig, als komende niet van duchten, maar van dogen, deugen. Bij Kil. komt nog voor ondocht (ondogt) eene soort van visch, die niet veel deugt. Elders hoort men nog: dat is een ondugd, voor een ondeugd.
Auteursrechtvrij