Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Onderkeeren]

ONDERKEEREN, onz. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. onder en keeren: ik keerde onder, ben ondergekeerd. Zich in het keeren onder iets begeven: tot daer de zon in 't zout bij Kadix onderkeert. Poot.