Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Onbeschoft]

ONBESCHOFT, bijv. n., en bijw., onbeschofter, onbeschoftst. Van on en beschoft, dat bij Kil. door com-

[p. 409]

positas, decens vertaald wordt. Ongeschikt, onbeleefd: eene onbeschofte handelwijs. Een onbeschoft mensch. Hoogstr. verklaart het ook door onbeschadigd, onbeschaafd in eenen eigenlijken zin: en misschien is de bron wel in schaven. Leelijk door grootheid: haar onbeschofte neus scheen haar uitsteekende kin te dreigen enz. van Heemst. Een onbeschoft lijf. Vondel. Van hier: onbeschoftelijk, onbeschoftheid.