Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Onbandig]

ONBANDIG, bijv. n. en bijw, onbandiger, onbandigst. Van on en bandig. Dartel, los, wild: Israël is onbandich als een onbandige koe. Bybelv. In de onbandigste bordeelen van Parijs. Feith.