Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Omwrikken]

OMWRIKKEN, bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. om en wrikken: ik wrikte om, heb omgewrikt. Door heen en weêr rukken, breken en omwerpen. Poot gebruikt daarvoor omwreken: 'k wensch hij 't gevaert zoo ommewreek'.