Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Omschorsen]

OMSCHORSEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. om en schorsen, dat buiten zamenst. niet voorkomt: ik omschorste, heb omschorst. Eigenlijk, met eene

[p. 372]

schors insluiten. In den verhevenen stijl beduidt het omringen: eene klip met ijs omschorst.