Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Oever]

OEVER, z.n., m., des oevers, of van den oever; meerv. oevers. Waterkant, zoom van vaste aarde langs een water: digt bij den oever. Hoogvl. Naer den dorren oever. Vond. In het bijzonder, zeestrand: welk net de visschers aan den oever (der zee) optrekken. Hamelsv. - Zant aen den oever der zee. Bybelv. De kant of rand eener rivier: voor Jephtha vlught naer d'oevers der Jordaen. Vond. 'k Hoor zwanen met bevalligheit omtrent Meanders oever queelen. Poot. De uiterste rand, of kant eens dings: op den oever des grafs staande. Sels. Oneig.: hij is aan den oever des doods geweest. Dus zong Simeon op den oever des doots eenen lofzang. H. Schim. Men vindt, bij Vond. en nog vroegere schrijvers, dit

[p. 331]

woord ook onz. gebruikt. In Gelderl. hoort men gewonelijk: er ligt hout op het oever. Het manl. geslacht is meest in gebruik.

Zamenstell.: oeveraas, anders haft, oeverzand, enz.

Oever, hoogd. ufer, neders. över, angels. ofer, bij Kil. en M. St. ook over, oudvriesch owera, deen. aabred. Frisch denkt, dat het uit overvaren ontstaan zij; eene plaats, waar eene overvaart is. Wicht leidt het van het oude aa, au, water, en weer, een dam, af. Het eenvoudigste is, dat men het uit eene bron, met over, afleide. Het wortelwoord zij dan op, het welk iets, dat verheven is en uitsteekt, te kennen geeft.