Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Nederdonderen]

NEDERDONDEREN, bedr. w., gelijkvl. Van het

[p. 249]

scheidb. voorz. neder en donderen: ik donderde neder, heb nedergedonderd. Door eenen donderslag treffen en nederwerpen. Oneig., met schrik en groot geweld nederbonzen. Dichterlijk woord.