Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[p. 215]

[Napraten]

NAPRATEN, bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. na en praten: ik praatte na, heb nagepraat. Iemand, uit spotzucht, in het praten nabaauwen; achter iemands rug navertellen.