Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Nadonderen]

NADONDEREN, bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. na en donderen: ik donderde na, heb nagedonderd. Achter den rug met donderende stem roepen. Men gebruikt het in den figuurl. ziu alleen: iemand duizend vloeken nadonderen.