Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Nabuur]

NABUUR, z.n., m., des nabuurs, of van den nabuur; meerv. naburen. Iemand, die naast ons woont, is onze nabuur. Wijders, allen, die in eene buurt wonen, heten naburen. In sommige oorden zegt men naber, meerv. nabers. Het meerv. naburen gebruiken wij voor naast elkander gelegene volken. Voor nabuur heeft Vond. ook nagebuur: in 's nagebuurs verdriet; zoo ook Rodenburgh:

[p. 188]

de behoedingh zijns naeghebuers. Van hier naburig: het naburige Oostfriesland. - Nabuurschap. Vondel, die het enkele buren als een onz. w. heeft, gebruikt ook het werkw. naburen, met hebben: schoon ons nabuurschap niet nabuurt in 't geloof. Van hier het deelw.: genabuurde kerken. Vrouwel. naburin, in de Bybelvert., in Gron. nabersche. Van na en buur. Zamenstell.: nabuurstad. Vond.