Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Manier]

MANIER, z.n., vr., der, of van de manier; meerv. manieren. Een woord, waarmede zoo wel de aard en wijs over het algemeen, als ook in het bijzonder de aard en wijs der gebaren, en deze gebaren zelve aangeduid worden: zich allerhande belagchelijke manieren aanwennen, zoo wel zeden als gebaren. Iemand goede manieren leeren. Dat is geene manier van doen. Op eene andere manier. In geenerlei manieren. Gewoonte, gebruik: het is nu de manier, zoo gekleed te gaan. Hij heeft voor eene manier, enz. De manier is bij den beel-

[p. 32]

denden kunstenaar de hem eigene wijs van uitvinden en uitvoeren. Zij is in de kunsten datgeen, wat in de fraaije wetenschappen de stijl of schrijfwijs is: een schilderstuk in de manier van Rubbens. Van hier manierlijk, manierlijkheid. Zamenstell.: onmanierlijk; ook het bedr. w. manieren, goede manieren leeren: in het manieren, regelen en zedevormen der leergierige jongkheit. Vond. Van hier gemanierd, moratus, bij Kil., wel gemanierd.

Manier, hoogd. manier, eng. manner, middeleeuw. lat. maneries, sp. manera, ital. maniera, fr. maniere, uit welk laatste woord het schijnt ontleend te zijn; schoon Ten Kate het tot het oude manen, mannen, aanmanen, aanvoeren, brengt. Zie maan - het lange halshaar der paarden enz.