Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Log]

LOG, bijv. n. en bijw., logger, logst. Dat zich, uit zwaarte, niet gemakkelijk bewegen laat: het log gevaart

[p. 764]

der bergen. Psalmb. Veracht den loggen ploeg. Poot. Dat, om zijne grove deelen, niet zeer vlug is: dan zal het logge lijf, vergeestlijkt naar zijn aart enz. M.L. Tydw. Zwaar: met logge mookers kneuzen. Hooft. Logh als loodt. Hooft. Langzaam, traag: hoe dat zij logger zinkt. Hooft. Een log mensch. Al is mijn dichtgeest log. Smits. Van hier logheid. Zamenstell.: loggat, een onbezeild schip.