[Lobberen]
LOBBEREN, onz. w., gelijkvl. Ik lobberde, heb gelobberd. Een woord, dat deels van den klank gevormd is, deels eene slappe beweging uitdrukt; met lob uit eene bron. Men gebruikt het voor waden, heen en weder trantel[e]n, in eenig vocht: op wiens oever nijmfen lobbren barrevoets. Vond. Zoo dra de hinde quam en lobberde in dit wedt. Vond. Zoo lang als de spaanschen, tot de knie toe, door 't water lobberden. Hooft.
Auteursrechtvrij