Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Lijk]

LIJK, z.n., o., des lijks, of van het lijk; meerv. lijken. Dit woord beduidde, eertijds, de vleezige, spierachtige deelen des ligchaams. In dien zin komt het voor bij Isidor., die het liihhe noemt, Ulphil. leik, finl. liha, wallach. leike, in het arab. lachma. Het is, bij ons, nog overig in lijkdoren, lijkteeken, een overig gebleven teeken eener wonde, in het vleesch, bij Kil. lijckklauwe, een teeken van het krabben der nagelen, in het vleesch, het friesche licklaven. - Het menschelijke ligchaam, het zij levend of dood. Wij zien die beteekenis nog in de dagelijksche taal: een dood lijk. Thands verstaan wij, daardoor, het ligchaam eens onlangs verstorvenen: men most het lijk afsmijten. Hooft. Hij is een lijk. Een lijk volgen - ter aarde bestellen. Achter

[p. 748]

een lijk gaan. Zamenst.: lijkbegraver, lijkbegraving, lijkbus, lijkdienst, lijkdicht, lijkdrager, lijkgebaar, lijkgenoot, die deel aan de uitvaart heeft, - lijkhof, bij Sels, lijkhuis voor sterfhuis, in Cl. Spieg. - lijkklagt, lijkkleederen, lijkkosten, lijklaken, lijkoffer, lijkpligt, lijkpracht, lijkrede, lijkschulden, lijkstapel, lijkstaatsie, bij Vond. ook lijkrouwstaatsie - lijkstoet, lijktoorts, lijkvuur, lijkzang, enz.