Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Levant]

LEVANT, z.n., vr., der, of van de levant; zonder

[p. 724]

meerv. Een woord, uit het ital. levante, het oosten, ontleend, om de landen, beoosten de middellandsche zee, daardoor te beteekenen. Men betrekt er, gemeenelijk, onder Griekenland, Romanie, Natolie, Syrie, een deel van Arabie en Egypte. Sommigen brengen er nog meer toe. Naar de Levant zeilen. Levant is ook de oostenwind. Van hier levantijn: een geweldige stormwind, dien de zeelieden Levantijn noemen. Hamelsv. Wijders levantsch: de levantsche handel.