Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Laurier]

LAURIER, z.n., m., des lauriers, of van den laurier; meerv. laurieren. Laurierboom: onder mijnen laurier. Vond. In den verhevenen en dichterlijken stijl, draagt ook een laurierkrans, het oude zinnebeeldige eereteeken

[p. 691]

van helden, overwinnaars en dichters, den naam van laurier: men kroon dit hooft met eeuwigen laurier. J. de Haes. Van hier het bedr. w. laurieren, met laurier kroonen: gij die mijn hooft lauriert. Rodenb. Dies Themis haar lauriert, Vond. Prijzen, eeren: zoo moet men uw bedrijf laurieren. Poot. Wijl wij laurieren onze tijd. Rodenb. Het deelw. gelaurierd wordt bij Hooft gevonden. Uit het lat. laurus.