Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Laai]

LAAI, z.n., vr., der, of van de laai; zonder meerv. Een, reeds verouderd, woord (gelijk het daarvan gevormde werkw. laaijen), beteekenende het licht van eene vlam. Het is nog overig in het zamengestelde lichtelaai, lichterlaai; 't Vrije hart, dat lichterlai vlamde in 't hartje van den Mai. Moon. Het slagt den lichtelaaien

[p. 666]

heert. M.L. Tydw. Een lichtelaaije gloed, eengloed, die eenen zeer helderen vuurglans van zich geeft. In lichterlaaijen brand, in volle vlam. Vond. en Hoogvl. spellen lichterlage. Het werkw. wordt nog bij De Brune gevonden: als het hout begint te laeijen. Het behoort tot het geslacht der woorden gloeijen, licht, logchem, het lat. lux, lumen, het gr. Φλοξ, ijsl. loge, alem. lauga, vlam.