Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Kus]

KUS, z.n., m., van den kus; meerv. kussen. De drukking van den mond op een ligchaam, vooral ten teeken van eerbied, liefde en teederheid: een kus op de hand - op den voet - op den zoom van iemands gewaad. Meest wordt het voor eenen kus op den mond, gebezigd, tot een teeken van liefde, vriendschap en teederheid: of gij hem schijnt den kus te geven. Vond. Van liefde kleeven nu haere ongeveinsde kussen. Poot. Iemand eenen kus toewerpen, dat is, met buiging van het ligchaam naar

[p. 642]

eenen ander toe, zijne eigene hand kussen, en dezelve, voords, naar het voorwerp als toewerpen. Den kus afvegen, waarvoor, weleer, den kus uitspouwen gebezigd werd. - Ten kusse en keur gaan, bij eenen ruimen voorraad, eene vrije verkiezing hebben. Zie kust. Verkleinw. kusje. Zamenstell.: handkus, voetkus. - Kushandje: kushandies biên aan Venus ster. M.L. Tydw.