Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Kuis]

KUIS, (bij Kil. kuijse, kuse) z.n., vr., der, of van de kuis; meerv. kuizen. Hetzelfde als kies. In Gron. gebruikt men dit woord. Deze bijzondere tongval schijnt

[p. 637]

aanteduiden, dat het, met kuis, eene knods, tot eenen wortel behoort, dewijl baktanden de gedaante eener knods, die dik toeloopt, eenigzins vertoonen.