Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Kuijeren]

KUIJEREN, onz. w., gelijkvl. Ik kuijerde, heb gekuijerd. Kiliaan verklaart het door omwandelen, om zich te verkwikken. Bij Hooft vindt men het zam. omkuijeren. In Geld. gebruikt men het ook voor kouten, welke beteekenis bij Kil. ook voorkomt. In dien

[p. 635]

zin zegt Hooft: naa reeden van staat gekuijert. Van hier kuijering. In den eersten zin schijnt het een voordd. w. van keeren, in den laatsten van kouten.