Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[p. 627]

[Kruilen]

KRUILEN, onz. w., gelijkvl. Ik kruilde, heb gekruild. Een woord, dat een zeker geluid van duiven nabootst; eng. to croo. Duif en doffer trekkebekt, knort en kruilt. Vond.