Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Kruijen]

KRUIJEN, bedr. en onz. w., ongelijkvl. Ik krooi, heb gekrooijen (ik krood, heb gekroden). Men gebruikt het

[p. 626]

ook gelijkvl.: ik kruide, heb gekruid. Op eenen kruiwagen vervoeren: ik alleen kan driehonderd pond kruijen. Fig.: iemand tot een ambt kruijen, hem, tegen zijne verdiensten, aan een ambt helpen. Onz., met hebben: hij kan zwaar kruijen. Met kruijen den kost winnen. Van het ijs op rivieren, wanneer deszelfs schotsen, door den stroom, voordgedreven worden en op elkander schuiven, zegt men: het ijs kruit. Van hier kruijer. Zamenstell.: kruijersgild, kruijerswerk, kruiwagen, kruizeel. In Friesl. zegt men nog kroden. Zie kruiwagen.