Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Krinkelen]

KRINKELEN, onz. w., gelijkvl. Ik krinkelde, heb gekrinkeld. Zich kronkelig buigen: die weeldiger kringkelt. Vond. Gekrinkeld haar. Eenen krans van kringklend klimop

[p. 614]

winnen. Poot. Men bezigt het ook wederk.: dat het veil zich om uw hooft krinkelt. Vondel, die ook kringelen gebruikt.