Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Krijschen]

KRIJSCHEN, onz. w. gelijkvl. Ik krijschte, heb gekrijscht. Ook ongelijkvl.: ik kreesch, heb gekreschen. Een woord. van den klank gevormd, dat een luid geschreeuw nabootst, door menschen of dieren aangeheven. Van menschen: dies d'herder deerlijk kreesch. Vond. Van dieren; wanneer men het van ezels vooral zegt: de ezel kreesch uit ongeduld. Vond. Van hier het

[p. 611]

voordd. krijselen, knarsen, krijseltanden, (krijzeltanden) knarsetanden. Van krijschen is het naamw, krijsching.

Krijschen, hoogd. kreischen, neders. krischen, krisken, dithmar. kröschen, middeleeuw. cruscire, oudfr. croissir, boh. criceti, gr. ϰριζειν.